ته‌ی نووسه‌ران
نوقم له‌خوێناوی دڵا هاواریكرد هێشوه ترێ
داد له‌بێدادی خوم و كوپه‌ی شه‌راب
له ره‌گمدا ده‌كوڵێ شۆقی چوونه‌وه نێوباخه‌كه‌م
كه‌س ده‌زانێ كوێيه رێگه‌ی باخی ره‌ز؟
جامی مه‌ی بيستی كوڵ و سۆزی دڵی
بانگی كرد ساقی وه‌ره!
بيده ده‌ستی مه‌ی‌به‌ده‌ستان با بيبه‌ن!
ده‌ست‌به‌ده‌ست و شان‌به‌شان
تا له بيركا بير و تاسه‌ی باخی ڕه‌ز
له دڵی ده‌فری مه‌يا هێشوه ترێ
روندكی رشت و به نه‌رميی هاته دو:
كوا هه‌يه هه‌رگيز وه‌كو ڕه‌ز جێگه‌يه‌ك
&
غرقه در خوناب دل انگور گفت
وای از بيداد خم
از رگم جوشد پروای تاك
راه تاكستان كجاست
ناله‌ی سوزنده‌اش بشنيد جام
گفت با ساقی هلا
بركف مستان سپارش تا برند
دست دست و دوش دوش
خوشه اما در دل هر جام می
همچنان پنهان ميگريست
گويا جز تاك در ايام نيست
ڕه‌ز = بنه ترێ ، باخی ترێ (هه‌نبانه بۆينه‌ی هه‌ژار)
خوم = كوپه‌ی شه‌راب
شاعير: شه‌هناز ئێعلامی وه‌رگێر: ح. ئه‌يوبزاده 30.09.2003